برای تو می نویسم ای بهترین بهانه زندگانی ام

تنها برای تو

دلتنگی که دست از سر من برنمی دارد

دلتنگی که فاصله را نمی فهمد

نزدیک باشی و اما دور ....

تنها که باشی تمام دنیا دیوار و جاده است

تمام دنیا پر از پنجره هایی که پرنده ندارند

پر از کوچه هایی که همه ی آنها برای رهگذران عاشق به بن بست می رسند.

نشسته ام که برایت نامه بنویسم

نامه ها می ماند حتی وقتی برای همیشه پنهان باشند و کسی که باید آنها را نخواند

این نامه من هم قرار نیست که خوانده شود

قرار نیست بدانی نوشتن نامه اشکهایم را به ارمغان داشت

قرار نیست بفهمی که چقدر دوستت دارم و چه اندازه این دوست داشتن تو پیرم کرده است

اما برایت می نویسم برای روزی که تو هم دلتنگ باشی

دلتنگ کسی که دوستش داری

برای شب هایی که تو تمام فال های حافظ خبری از آمدنش نباشد

تو فکر میکنی آن روز چن سال دیگه است؟

آن روز چقدر از هم دور هستیم؟

هنوز زود است

برای تو که از حال دلم غافلی زود است

نباید بفهمی که این روزها چقدر دلتنگم

نباید بفهمی که قدم هایم هر روز پیر و پیرتر شده اند

و هر روز سایه ام کمرش خم و خم تر

این روزها برای گریه دیگر باران را بهانه نمیکنم

شاید نشونی مو گم کردی

مثل غریبه ای شدم که کسی منو نمیشناسه

من هیچ وقت نرسیدم

تمام زندگی ام فاصله بود

این نامه باشد برای روزی که باد یاد من را با خود برده و این نامه برای تو جا مانده

از : مسافر باد

که همیشه عاشقت بود